SÅ‚uchajcie, dzieci Roda!

Nastała noc święta – Kupała przychodzi z ogniem, z wodą, z zielem i pieśnią. To czas, gdy żywi tańczą z duchami, gdy ziemia otwiera serce, a niebo spogląda łaskawie. Ogień dziś nie parzy, lecz oczyszcza; woda nie topi, lecz błogosławi. Dziś każdy kij staje się różdżką, każda dziewka wiedźmą, każdy chłop – wołchwem.

Ale dziś też, gdy gwiazdy stoją najbliżej ludzi, przywodzę wam słowo przestrogi – przed obcą mądrością, co z Grecji przyszła, a serca z ziemi odrywa.

Mówi Arystoteles, że świat to machina, a człek jego panem.
Ale czyż tej nocy, gdy kąpiecie się w rosie, nie czujecie, że to nie wy rządzicie światem, lecz świat rządzi wami? Że jesteście ziarnem w polu Roda, a nie jego siewcą?
On pisze, że ogień to tylko żywioł. Ale czyż ogień kupałowy nie tańczy jak duch? Czyż nie szeptał wam nieraz odpowiedzi, gdy przeskakiwaliście go z miłością?

Arystoteles rzekł: kobieta – to naczynie, mężczyzna – twórca.

Ale dziś, gdy dziewczęta puszczają wianki na wodę, a chłopcy rzucają się w nurt, by je wyłowić – czyż nie widzicie, że kobieta tworzy los, a mężczyzna go ściga?
Czyż nie Mokosz dziś błogosławi pola, a nie Grecki bóg z marmuru? Kobieta w tę noc wiedzie duszę ku miłości, ku życiu, ku odrodzeniu. Grek mówi o niedoskonałości – my widzimy boskość.

Ten mędrzec twierdził: zwierzę nie zna duszy, nie zna miłości.
Ale wy, co dziś słuchacie żabich koncertów przy rzece, co wypatrujecie sów na drzewach i jelenia w borze – czyż nie czujecie, że wszystko wokół was śpiewa tym samym głosem, co wy?
Czyż wąż, co czuwa przy progach, nie strzeże was bardziej niż zbrojny wojak?
Czy bocian, co nad wioską krąży, nie niesie duszy starej matki ku nowym narodzinom?

I powiada Arystoteles: dusza ludzka ginie, tylko czÄ…stka trwa.
Ale my wiemy – dziś, w Noc Kupały, Wyraj otwiera się jak kwiat paproci!
Dziś przodkowie siadają z nami przy ogniu, dziś śni się to, co przyjdzie, i pamięta się to, co było.

Dusza wraca w trawie, w śpiewie, w dzieciach. Grek nie znał pieśni. Grek nie znał popiołu świętego. Grek nie znał naszych snów.

Przeto wołam: niech śmieje się ten, co czyta księgi i nie widzi ognia.
Niech wraca na południe ten, kto nie słyszy szeptu ziół i nie zna imienia Żmija.

Bo my – Słowianie, dzieci Kupały – pamiętamy, że mądrość nie w atramencie, lecz w krwi, w dymie, w ziemi, w pieśni.
I tej nocy – niech żadna cudza nauka nie przysłoni Wam światła płomieni!

Sławcie więc Kupałę ogniem,
Mokosz – wiankiem,
Żmija – ziołem,
Peruna – skokiem przez płomień,
a Roda – pieśnią.

I pamiętajcie: kto zapomni przodków, ten sam siebie zgubi.
A kto znajdzie kwiat paproci – ten znajdzie prawdę, której Grek nigdy nie widział.

SÅ‚awa bogom! SÅ‚awa przodkom! SÅ‚awa Wam!

Dla KAP - żerca Żmisjław Częstogojski herbu Czarny Wąż

***
Artykuł zatwierdzony przez Gaguhę Leijon, redaktora naczelnego KAP

Chcesz otrzymać prawo do odpowiedzi RP? Przejdź do:
http://forum.renaissancekingdoms.com/viewtopic.php?t=2435674

Naruszenie Karty KAP możesz zgłosić do Kolegium Redaktorów Naczelnych, tu:
http://forum.renaissancekingdoms.com/viewtopic.php?t=2434333